Λίγα λόγια - Γιατί ταξιδεύω
Κάποιοι άνθρωποι έχουν την επιθυμία να παρατήσουν τα πάντα και να φύγουν.

Πουλούν τα πάντα και αρχίζουν να ταξιδεύουν.

 

Παρακολουθώντας ανθρώπους που έκαναν ταξίδια πριν από εμένα, φαίνεται να υπάρχει κάτι κοινό σε όλους αυτούς το οποίο κάνει την επιθυμία για το ταξίδι και την ανάνγκη να γνωρίσουν διαφορέτικους ανθρώπους και κουλτούρες να ευδοκιμεί και στο τέλος να θριαμβεύει.

 

Ασθένεια, απόλυση, πτώχευση, ερωτικές απογοητεύσεις ή απογοήτευση με τη ζωή, με το πολιτικό σύστημα και με τους στερεότυπους ανθρώπους απο τους οποίους περιτριγιρίζονται.

 

Για εμένα δεν ήταν κάτι διαφορετικό.

‘Ημουν δυσαρεστημένος με τη δουλειά και την δουλεία που τα εκάστοτε αφεντικά μου, προφασιζόμενοι την οικονομική κρίση, απαιτούσαν με πενιχρούς μισθούς,  με αξιολύπητους συναδέλφους οι οποίοι θα έκαναν τα πάντα για την εύνοια του αφεντικού, και γενικά  με μικρά σκεπτόμενους ανθρώπους οι οποίοι  ακολουθούν τα στερεότυπα της κοινωνίας.

 

Η βαρετή ζωή που μπορεί να έχει κάποιος μοτοσυκλετιστής στην Κύπρο έπαιξε ρόλο στην απόφαση, αφού το να εγκαταλείψεις το νησί με το μηχανάκι σου για λίγες μέρες είναι αδύνατο λόγω κόστους, μιας και δεν υπάρχει γραμμή σύνδεσης με φέρρυ η οποία να είναι συμφέρουσα.

Αναγκαστικά οι διαδρομές που κάνεις είναι οι ίδιες.

 

Επίσης είναι και το πολιτικό πρόβλημα του νησιού, για το οποίο δεν θα εκφέρω γνώμη, εκτός του ότι ο μοτοσυκλετισμός απαιτεί ανοιχτό μυαλό και σίγουρα δεν δέχεται οδοφράγματα και περιορισμούς.

 

Η λύση για μένα ήταν μια. Λάτρης των ταξιδιών και της φύσης, της μοτοσυκλέτας και ελευθερίας, το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να ξεφύγω για να μην τρελαθώ από την παράνοια που δέρνει αυτο τον τόπο.

 

Έτσι η απόφαση επάρθη και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια βρήκα τον εαυτό μου να εργάζεται ως σερβιτόρος και μπάρμαν, αγνοώντας παντελώς το πτυχίο μου στην Πληροφορική και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, και μη σκοπεύοντας να αποκτήσω δουλειά καριέρας.

Όχι γιατι δεν μπορούσα, αλλά γιατί φοβήθηκα μην με καταπιέσει το σύστημα και γίνω και εγώ ένα στερεότυπο Κυπρίου, αφού πλέον θα είχα καλή δουλειά, και να περάσω τα καλύτερα χρόνια μου πίσω από ένα γραφείο.

Το σερβιτοριλίκι είναι μια καλή δουλειά αν θες να βάλεις κάποια λεφτά στην άκρη, γιατί απλά δεν έχεις χρόνο να τα ξοδέψεις.

 

Έτσι για τέσσερα χρόνια στερήθηκα τα καλοκαίρια και τις παραλίες, τις γιορτές και σημαντικές οικογενειακές στιγμές και επιτέλους πραγματοποιώ το όνειρό μου.

 

Αρχίζω από την Ευρώπη, ελπίζοντας ότι θα ακολουθήσουν και οι άλλες ήπειροι, αναζητώντας ζωή,  διαφορετικότητα, απλότητα, έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και διαφορετικές κουλτούρες, αναζητώντας την περιπέτεια, αναζητώντας την ελευθερία.

 

Θα τα πούμε στους δρόμους!!!