Θέλαμε να επισκεφτούμε την γύρω περιοχή του Ολουντενίζ και έτσι μετά από ένα γρήγορο πρωϊνό φορτώσαμε τις μοτοσυκλέτες και ξεκινήσαμε.
Το Ολουντενίζ είναι μια τουριστική περιοχή γεμάτη μπαράκια, εστιατόρια, ξενοδοχεία και ότι άλλο πρέπει να υπάρχει σε ένα τουριστικό θέρετρο.
Φύγαμε από τον πίσω δρόμο για να επισκεφτούμε το εγκαταλειμμένο Ελληνικό χωριό Λιβίσσι όπου τώρα φέρει την ονομασία Kayakoy. Το Λιβίσσι ανήκε στην επαρχία της Λύκιας και εγκαταλείφτηκε το 1922 από τον Ελληνικό πληθυσμό. Ο πληθυσμός του ήταν σχεδόν δύο χιλιάδες κάτοικοι και είναι χτισμένο πάνω σε μια βουνοπλαγιά. Έχει περίπου πεντακόσια σπίτια από τα οποία τα μόνα που σώζονται είναι ελάχιστα που βρίσκονται κατά μήκος του δρόμου, τα οποία χρησιμοποιούνται από τους ντόπιους πλέον, σαν μαγαζάκια χειροποίητων προϊόντων η καφενεδάκια και εστιατόρια. Τα υπόλοιπα σπίτια μαζί με δυο ορθόδοξες εκκλησίες είναι πλέον υπό την προστασία της Τουρκικής κυβέρνησης η οποία τα διατηρεί σαν χωριό – μουσείο.
Το Kayakoy υιοθετήθηκε από την Unesco σαν Παγκόσμιο Χωριό Ειρήνης και Φιλίας.
Προτού φύγουμε από το Ολουντενίζ, κάναμε μια βόλτα μέχρι την παραλία του η οποία θεωρείται από τις ομορφότερες της Μεσογείου.
Φύγαμε για την Αλικαρνασσό (Bodrum) χωρίς πολλή καθυστέρηση και γιατί θέλαμε να προλάβουμε το λιμάνι. Μετά από 284χλμ στον D400 φτάσαμε και ρωτώντας βρήκαμε το λιμάνι και αρχίσαμε τη διαδικασία για καράβι για την Ελλάδα. Εκεί μάθαμε τα κακά μαντάτα αφού δεν μπορούσαν να βρουν την μηχανή στο σύστημα λόγω του λάθους που είχε γίνει στο Τάσουτσου. Αφού ξοδέψαμε 3-4 ώρες στο λιμάνι μέχρι να βρούμε μια άκρη καταλάβαμε ότι το λάθος αυτό δεν θα λυνόταν εύκολα. Τράβηξαν φωτογραφίες της μηχανή και έκαναν φωτοτυπίες της κάρτας με τη σφραγίδα που μου έδωσαν και τα έστειλαν στο λιμάνι στο Tasucu. Το πρόβλημα ήταν ότι ξημέρωνε Παρασκευή και αν δεν λύναμε το πρόβλημα, θα μεσολαβούσε Σαββατοκύριακο.
Πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο λιμάνι και αφού βρήκαμε δωμάτιο άνοιξα τον χάρτη. Ούτε εγώ αλλά ούτε ο Βάλε πιστεύαμε ότι θα ξεκαθάριζε το θέμα την επόμενη μέρα και έτσι αρχίσαμε να κάνουμε εναλλακτικές διαδρομές για να μείνουμε όλες τις μέρες στην Τουρκία και να μπούμε πιο κεντρικά, κάτι το οποίο αποδείχτηκε πολύ καλό στην πορεία αφού πήραμε τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτή τη χώρα.
Παίρνοντας ένα γρήγορο πρωινό πήγα στο λιμάνι για να δω αν προχώρησε το θέμα. Εκεί με περίμενε μια κοπέλα η οποία μου είπε να την ακολουθήσω. Με πήγε στο λιμεναρχείο στο οποίο συνάντησα τον διευθυντή και κάνοντας μου μια σχετική ανάκριση για να καταλάβει και αυτός τι έγινε, με άφησε να φύγω λεγοντας μου ότι θα πρέπει να περιμένω μέχρι την Δευτέρα. Τον ενημέρωσα ότι δεν έχω αυτή τη πολυτέλεια και ότι θα συνεχίσω το ταξίδι μου μέσα στην Τουρκία. Μου έδωσε την κάρτα του σε περίπτωση που έχω κάποιο πρόβλημα φτάνοντας ξανά στο Τάσουτσου και έφυγα για το ξενοδοχείο.
Το πρόγραμμα είχε αλλάξει για τα καλά. Είχαμε άλλες 13 μέρες στην Τουρκία από τις οποίες οι 7 ήταν απρογραμμάτιστες. Καθίσαμε με τον Βάλε και προσθέσαμε αρκετούς προορισμούς αλλά και μέρες ξεκούρασης.
Μείναμε άλλη μια νύχτα στην Αλικαρνασσό όπου είχαμε την ευκαιρία να δούμε κάποια παραπάνω πράγματα, να ξεκουραστούμε αλλά και να ξανά τακτοποιήσουμε τις αποσκευές μας.
Έχοντας πολύ χρόνο πλέον στη διάθεση μας απολαύσαμε ένα μεγαλοπρεπές πρωινό στον εξωτερικό χώρο του εστιατορίου και αφού φορτώσαμε ξεκινήσαμε για τα Δίδυμα.
Τα Δίδυμα ήταν η πόλη το θεού Απόλλωνα. Ένα ιερό μέρος για την αρχαία Ελλάδα, στην ακτή της Ιωνίας στην οποία υπήρχε ο μεγαλοπρεπής ναός του Απόλλωνα, ο οποίος ήταν ο τέταρτος μεγαλύτερος της αρχαιότητας, αλλά και το δεύτερο πιο σημαντικό μαντείο της αρχαιότητας, μετά από το μαντείο των Δελφών. Πολλοί ηγέτες όπως ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός είχαν επισκεφτεί το μαντείο ζητώντας συμβουλές και την ευλογία του Απόλλωνα.
Επιλέξαμε να φύγουμε από επαρχιακούς δρόμους προς Σμύρνη και η επιλογή αυτή μας επιβράβευσε αφού περάσαμε από στενά σοκάκια σε χωριά και μέσα από καταπράσινους δρόμους φτάσαμε Μίλητο. Εκεί διασώζεται το αμφιθέατρο της Μιλήτου το οποίο βρίσκεται στην επαρχία Αϊντίν κοντά στο χωριό Μπαλάτ. Η Μίλητος ήταν αρχαία Ελληνική πόλη στην δυτική ακτή και ήταν κτισμένη κοντά στον ποταμό Μαίανδρο.
Συνεχίσαμε προς Σμύρνη στον D550 και ή επόμενη μας στάση θα ήταν μια από τις σημαντικότερες αυτού το ταξιδιού. Φυσικά ήταν η Έφεσος.
Μια τεράστια πόλη για την εποχή της η οποία γνώρισε δόξες πολλές αλλά και συμφορές.
Χτίστηκε από ‘Έλληνες της Αττικής και της Ιωνίας τον 10ο αιώνα π.χ.
Κατά την διάρκεια της Ελληνιστικής περιόδου ήταν μία από τις 12 σημαντικότερες πόλεις της περιοχής της Ιωνίας.
Η πόλη άκμασε ραγδαία το 129 π.χ. όπου ήρθε κάτω από Ρωμαϊκή κυριαρχία, και είχε πληθυσμό μεταξύ 33.600 με 56000 κατοίκων το οποίο της έδινε τη θέση της 3ης μεγαλύτερης πόλης της Ρωμαϊκής Μικράς Ασίας.
Η βιβλιοθήκη του Κέλσου στην πόλη της Εφέσου ήταν μια από τις σημαντικότερες της εποχής αφού μπορούσε να φιλοξενήσει 12000 πάπυρους. Χτίστηκε προς τιμή του Ρωμαίου Γερουσιαστή Τιβέριου Ιούλιου Κέλσου Πολεμαιάνου, ο οποίος είναι θαμμένος στη σαρκοφάγο του στα θεμέλια της βιβλιοθήκης.
Η πρόσοψη είναι διακοσμημένη με τέσσερα αγάλματα που παριστάνουν τις αρετές του Κέλσου. Είναι τα αγάλματα των θεών Σοφία, Αρετή, Έννοια και Επιστήμη.
Η πόλη ήταν φημισμένη επίσης για τον ναό της Θεάς Άρτεμης ο οποίος ήταν ένας από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.
Αφού φύγαμε από τη Έφεσο πήγαμε να βρούμε ένα παλιό Ελληνικό χωριό το οποίο μας πρότεινε ένας ηλικιωμένος άντρας ο οποίος είχε ένα καφενείο έξω από την Έφεσο. Μιλούσε σπαστά Ελληνικά και μας πρότεινε να πάμε στο χωριό Σιρίντσε.
Το χωρίο χτίστηκε από Έλληνες σκλάβους, που αφότου κέρδισαν την ελευθερία τους εγκαταστάθηκαν εκεί και το ονόμασαν Τσιρκίνσε το οποίο στα Τούρκικα θα πει “άσχημο” για να αποτρέψουν άλλους από το να τους ακολουθήσουν. Το χωρίο άλλαξε όνομα το 1926 από τον κυβερνήτη της Σμύρνης και μετονομάστηκε Σιρίντσε, το οποίο θα πει “ευχάριστο’’.
Μετά από 270 χιλιόμετρα και αρκετές στάσεις φτάσαμε στη Σμύρνη. Η Σμύρνη είναι χάος. Οι πάντες είναι βιαστικοί και οι κανόνες οδικής κυκλοφορίας δεν ισχύουν για τους περισσότερους.
Για να βρούμε το κέντρο της Σμύρνης θα έπρεπε να ακολουθήσουμε τις πινακίδες που γράφουν «konak». Λόγω όμως της υπερβολικής κίνησης και κατά τη προσπάθεια να έχουμε πλήρη επίγνωση του τι γίνεται με τα υπόλοιπα αμάξια γύρω μας, χάσαμε μια από τις πινακίδες με αποτέλεσμα να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε ευθεία και να πορευόμαστε έξω από την πόλη. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω αλλά μέσα από την πόλη για να μην έχουμε το χάος του αυτοκινητόδρομου. Το ότι δεν είχαμε GPS αποδείχτηκε κακό αφού η πόλη είναι τεράστια που ούτε οι ντόπιοι καλά-καλά δεν την γνωρίζουν. Σταματήσαμε να ρωτήσουμε 2-3 φορές για κατεύθυνση αλλά δεν ήξεραν να μας απαντήσουν.
Σπαταλήσαμε 50χλμ μέσα στη Σμύρνη και σχεδόν 2 ώρες για να βρούμε το κέντρο.
Στη Σμύρνη επιβεβαιώσαμε το πόσο τρομακτικό είναι να μην ακολουθεί κανένας τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
Σταματήσαμε για να δώσουμε προτεραιότητα σε πεζούς σε διάφορες περιπτώσεις και δεχτήκαμε τις κόρνες των αυτοκινήτων πίσω μας. Καλό είναι να ελέγχετε τους καθρέπτες σας πριν να σταματάτε σε διαβάσεις γιατί ποτέ δεν το κάνουν οι ντόπιοι και το πιο πιθανόν είναι να γίνει κάποιο ατύχημα.
Όταν κατεβήκαμε για να βρούμε φαγητό, ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα μέσα στην πόλη χτύπησε ένα παιδί 15-16 χρονών ακριβώς μπροστά μας και πραγματικά το σακάτεψε. Το παιδί προσγειώθηκε αναίσθητο, περίπου 15 μέτρα μπροστά μας και δεν άργησε να δημιουργηθεί μια λίμνη αίματος γύρω του. Από τις κινήσεις των ντόπιων που έτρεξαν αμέσως εκεί καταλάβαμε ότι ήταν ακόμα ζωντανός. Αυτό που μας έκανε πραγματικά τρελή εντύπωση ήταν η άμεση ανταπόκριση των ασθενοφόρων σε αυτή τη χαοτική κατάσταση στους δρόμους της πόλης. Σε 5 λεπτά είχαν φτάσει δύο ασθενοφόρα στη σκηνή από διαφορετικές κατευθύνσεις.Πότε δεν μάθαμε αν ο μικρός επεζήσε αυτής της σύγκρουσης αλλά ελπίζουμε να είναι καλά.