Την επόμενη μέρα μετά από ένα καλό πρωινό, βγήκαμε για ένα τσιγάρο στη βεράντα του ξενοδοχείου, κουβαλώντας και τις αποσκευές μας. Εκεί μας περίμενε ο υπάλληλος του ξενοδοχείου μαζί με 2-3 άλλα άτομα για να μας κεράσουν καφέ και να κάνουμε λίγη συζήτηση. Μας έδωσαν οδηγίες για το πως να βγούμε από την πόλη για Σάρδεις και αφού βγήκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες φύγαμε για τις Σάρδεις.
Οι Σάρδεις ήταν μια πόλη σημαντική της αρχαιότητας και Πρωτεύουσα του βασιλείου της Λύκιας, παρόλο που κατά την ιστορία της άλλαξε πολλές φορές κατακτητές.
Ένα τεράστιο σύμπλεγμα κτιρίων στο χαμηλότερο κομμάτι της πόλης είναι το χαρακτηριστικό της. Το μέγεθος του ήταν πάνω από 5 εκτάρια και φιλοξενούσε δωμάτια για μπάνιο, παλαίστρα, γυμνάσια κ.α.
Οι Σάρδεις ήταν ένα κέντρο για την διακίνηση εμπορευμάτων, ιδεών, πολιτισμού, πιστεύω, γνώσεων και εθίμων ανάμεσα στη Μεσοποταμία και στους Έλληνες του Ιονίου.
Στην πόλη υπάρχει μια από της μεγαλύτερες συναγωγές σε μέγεθος, που ανακαλύφθηκαν Παγκοσμίως.
Η κύρια θεότητα που λάτρευαν στην πόλη ήταν η Άρτεμις και ο ναός που ήταν αφιερωμένος στη θεά συγκαταλέγεται στους 7 μεγαλύτερους ναούς της αρχαίας Ελλάδας. Το μέγεθος του ήταν διπλάσιο του Παρθενώνα.
Την ίδια μέρα συνεχίσαμε μέχρι το Παμούκαλε. Ένα μοναδικό φυσικό φαινόμενο φυσικών πηγών που αναβλύζουν ιαματικά νερά με ασβεστούχα άλατα που ντύνουν την πλαγία του βουνού στα λευκά, δημιουργώντας φυσικές πισίνες σε διάφορα επίπεδα της πλαγιάς και μικρούς καταρράκτες. Το όνομα δόθηκε αργότερα από τους Τούρκους, το οποίο θα πει «φρούριο από βαμβάκι».
Θεωρείται το αρχαιότερο σπα του κόσμου αφού χρησιμοποιείται από τον 2ο αιώνα π.Χ. όταν ο Βασιλιάς Ευμήνης της Περγάμου ίδρυσε κοντά την Ιεράπολη.
Η ίδρυση της Ιεραπόλεως αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι από την αρχαιότητα ήταν ήδη γνωστές οι θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών νερών του Παμούκαλε, τα ερείπια της οποίας υπάρχουν μέχρι και σήμερα.
Η Ιεράπολη εξήντα χρόνια μετά την ίδρυση της πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων και μέσα στους επόμενους 2 αιώνες καταστράφηκε αρκετές φορές από σεισμούς, ενώ το 87 μΧ. εδώ σταυρώθηκε ο Απόστολος Φίλιππος.
Υπάρχουν 2 είσοδοι για να δείτε την Ιεράπολη και το Παμούκαλε. Η Νότια είσοδος μπαίνει από την μεριά της νεκρόπολης της Ιεράπολης στην οποία υπάρχουν πάνω από 1000 σαρκοφάγοι ενώ η άλλη είσοδος είναι από το χωριό του Παμούκαλε και πάει κατευθείαν στις πισίνες.
Ο καιρός ήταν κακός όταν φτάσαμε στο Παμούκαλε, λόγω της καταιγίδας φύγαμε βιαστικά και δεν καταφέραμε να το δούμε. Βρήκαμε ένα ξενοδοχείο και αποφασίσαμε να μείνουμε άλλη μια μέρα για να το απολαύσουμε αν ο καιρός το επέτρεπε.
Το Παμούκαλε μας εντυπωσίασε αλλά έπρεπε να φύγουμε. Πλέον νιώθαμε το τέλος αυτού του ταξιδιού να πλησιάζει αφού είχαμε μόνο 3 μέρες για να επιστρέψουμε στο Τάσουτσου.
Πήραμε τον D585 και αρχίσαμε την κάθοδο μας προς την Αττάλεια και πάλι. Δεν θέλαμε να διανυκτερεύσουμε πάλι στην ίδια πόλη και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε μέχρι την Αλάνυα η οποία είναι τουριστική πόλη για να απολαύσουμε λίγο την νυχτερινή ζωή πριν την επιστροφή.
Στην επιστροφή μας προς το Τάσουτσου αντιληφθήκαμε ότι δεν είχαμε κάνει ένα σημαντικό πράγμα σε αυτές τις 18 μέρες στην Τουρκία. Δεν καθίσαμε να πιούμε ένα παραδοσιακό τσάι σε ένα από τα διάφορα καφενεδάκια που υπάρχουν σε διάφορα μέρη στα βουνά και το τσάι το φτιάχνουν στο μαγκάλι που έχουν στην αυλή.
Εκεί ήπιαμε και το τελευταίο τσάι της Τουρκίας με παρέα ένα αξιόλογο κύριο που μιλούσε Αγγλικά τόσο καλά που κάναμε ακόμα και πολιτική συζήτηση.
Μας είπε ότι ήταν εναντίον της Τούρκικης εισβολής του 1974 και είπε χαρακτηριστικά την φράση «Εάν εγώ έχω ένα κήπο, που δεν μπορώ να συντηρήσω, τότε τι δουλειά έχω στον κήπο του γείτονα;»,επικρίνοντας έτσι τις πολιτικές της Τουρκικής κυβέρνησης που έχει αφήσει ένα χάσμα μεταξύ των τάξεων στην Τουρκία και ασχολείται με τις επεκτατικές πολιτικές.
Δυστυχώς δεν είχαμε πάρα πολύ χρόνο για να απολαύσουμε την συζήτηση. Ήδη είχε περάσει σχεδόν μια ώρα και έπρεπε να φύγουμε γιατί θέλαμε να φτάσουμε νωρίς στο Τάσουτσου για να δούμε αν θα είχαμε πρόβλημα με τα χαρτιά της μηχανής μου και να το λύσουμε πριν τις 12 που θα έφευγε το καράβι.
Ευτυχώς εκεί η υπάλληλος ήταν πλήρως ενημερωμένη για την παρεξήγηση που είχε γίνει κατά την είσοδο μας και δεν ταλαιπωρηθήκαμε καθόλου. Στις 11 το βράδυ φορτώσαμε τις μηχανές στο καράβι και αυτό το ταξίδι είχε τελειώσει για τα καλά.
Σίγουρα αλλιώς το σκεφτήκαμε και αλλιώς το προγραμματίσαμε, αλλά δεν μετανιώσαμε που όλα πήγαν στραβά και τελικά μείναμε στην Τουρκία. Απολαύσαμε τις διαδρομές και την ιστορία της Μικράς Ασίας και φυσικά δεν έχουμε την ίδια άποψη για τον λαό αυτής της χώρας ο οποίος μας φιλοξένησε, μας κέρασε και μας βοήθησε όποτε χρειάστηκε.
Έτσι και αλλιώς τα ταξίδια με μοτοσυκλέτα είναι συνώνυμα με την περιπέτεια, και αν όλα πάνε ρολόι σε ένα τέτοιο ταξίδι, σημαίνει ότι κάτι πάει λάθος.
Καλούς δρόμους, καλά χιλιόμετρα!